මළ කෙළියක් වෙන්නෙ!

හිටපු ගමන් අතීත ය වර්ථමානය වෙනවා!

අතීත සිදුවීම් සහ ඒ අතරෙ මුණ ගැහුණු මිනිස්සු එහෙම එක වරම ඇවිත් කාලය ගෙවෙන්නෙ නැහැ! මේ, තාම ඒ විදිහමයි කියල මතක් කරනකොට වෙනස් හැඟීමක් හිතට එනවා. 

මං දැන් ඉන්නෙ ගාලුමුවදොර පේන තෙක් මානයෙ පිහිටා තියෙන යුද හමුදා මූලස්ථාන භූමියෙ, ශ්‍රී ලංකා වෛද්‍ය බලකාය ට අයත් හිර කුටියෙ. ඒ තැන තමන්ගෙ කියල හිතන සහ මට එන සියළු කෑම තමන්ගෙ කියල හිතන පූස් යාළුවත් මේ ළඟ.

මං මේ යුධාධිකරණය ට මුහුණ දෙන දවස්!

''මේක අන්තිම අසාධරණයි! හොරු නිදහසේ...මං හිරේ, මාර වැඩක්නෙ වුණේ!''

එක ම කතාව වෙන වෙන විදිහවල් වලට මං කියන්න ගන්නවා.

''ඒ උනාට දැන් කට්ටිය හොඳ පාඩමක් ඉගෙන ගනියි...අන්න එතකොට තමයි...''

ඒ සෙනා!

සෙනා කිව්වට සේනාරත්න. ඔබ ට ඔහු ගැන කියන්න මං මේ හදන්නෙ, ඔහු ගැන කිව්වට ඔහු සහ මං ගැන. මගෙ මතකය හරි නං ඔහු සිංහ රෙජිමේන්තුවෙ වෙන්න ඕන. මොකක් හරි රාජකාරී හේතුවකට ඔහු වෛද්‍ය බලකාය ට අනුයුක්ත වෙලා හිටියා. ඔහු නිතර ගැවසෙන්නෙ මේ හිර කුටිය තියෙන තැනට ආසන්න ප්‍රවාහන අංශය අවට. තරමක් මිටි කුඩා පුද්ගලයෙක් වූ ඔහු උදේ පාන්දර සිට මහ රෑ වෙන තුරු, ලැබෙන හැම වෙලාවක ම වගෙ මං බලන්න එනවා.

 ''සෙනා අද බර වැඩක වගෙ''

කලබලයෙන් එහෙ මෙහෙ යන ඔහුගෙන් මං අහනවා.

''දන්නැද්ද එක එක ලෙඩ තමයි...වැඩ වලට වඩා ලෙඩ! මං මේ අහන්න හිටියෙ අර ජනාධිපතිනිය ට යවපු ලියුම දැන් හම්බ වෙලා ඇති නේද? දැන් සතියක් විතර ඇතිනෙ...''

ඔහුගෙ හඬ උනන්දුයි,

''ඒ වුණාට...'' 

මං හිතන්න ගන්නවා.

මං මුහුණ දෙමින් හිටපු බලවත් අසාධරණය ගැන ජනාධිපතිවරිය ට යැවූ ලියැවිල්ල ඇය තබා යම් බලයක් තියෙන මොකෙක්වත් නොබලන බව මං දන්නවා, ඒත් ඇය ට සහ වග කිව යුතු තවත් අයට මං දිග ට ලියනවා.

''ඔය ලියුමෙ තියෙන විස්තර දැකලා ජනාධිපතිනිය මෙහෙ එන්නත් බැරි නෑ! එහෙම වුණොත් නං කට්ටිය දුවයි...මං නං කියන්නෙ ලොකු දෙයක් ඉක්මන ට වෙනවා...අම්මට හුඩු! එහෙම වුණොත් කර්නල් සිල්වා කලාන්තෙ දාලා වැටෙන්නෙ!''

සෙනා හෙමින් කියල හයියෙන් අත්පුඩියකුත් ගහනවා.

''එහෙම වෙන්නෙ නෑ!''

මගෙ අවිශ්වාසය පිරුණු හඬ!

තවත් වෙලවක ඔහු හදිසියේම වගෙ හිර කූඩුව ට එබෙනවා.

''අපි අර ලක්හඬ රේඩියෝ එකේ...කවුද අර...ම්ම්ම්ම්...මට නම මතක් වෙන්නෙ නැහැනෙ...''

ඔහු එහෙම 'අපි' කියද්දි අමුතු සහෝදර හැඟීමක් ඇති වෙනවා,

''කවුද...මේ...අහ්...නියුටන් සිල්වා....''

''නෑ! නියුටන් ගුනරත්න! ලක්හඬ සභාපති ගැන සෙනා ඔය කියන්නෙ...''

''අන්න හරි! එයාටත් ලිව්වනෙ...මිනිහා ලොකු පෝස්ට් එකක් තියෙන කෙනෙක්නෙ...අනික චන්ද්‍රිකා මැඩම්ගෙ ළඟ හිතවතෙක් නෙ...එයා අනිවාර්‍යයෙන් ම වැඩේ කරනවා...බලන්නකො!''

මං කියපු සමහර කෑලිත් එකතු කරලා ඔහු විශ්වාසයෙන් කියනවා.

''මේ කට්ටිය හිතාගෙන ඉන්නෙ ඔයා ඔහොම හිර කාමරේකට දාලා වැඩේ බේර ගන්න පුළුවන් කියලා...එව්වා කොහෙද! මුං තාම දන්නෙ නෑ මොකද්ද වෙන්නෙ කියල,,,''

ආත්තටම මොකද්ද වෙන්න පුළුවං?

මං හිතනවා. 

ඒ වෙනකොට මං ලක්හඬ ගුවන් විදුලියෙ සහන සංනිවේදකයෙක් විදිහට වැඩ කරමින් හිටියෙ, ඒ සඳහා හමුදාවෙන් අවසර ගන්න උදව් කරපු කාරුණික මුහුණක් තියෙන මැදිවියේ දන්ත වෛද්‍යවරයා, කර්නල් තිලක් සේනානායක ත් මට හොඳට මතකයි. මං ඒ මොහොත වෙනකොට හමුදා ඖෂධ ජාවාරම්කරුවන්ගෙ සූක්ෂම මෙහෙයුමකට අහු වෙමින් හිටියෙ. ඔවුන් ගෙ ඇතැම් ක්‍රියාකාරකම් ගැන ආතැම් මාධ්‍ය හරහා නිරාවරණය වෙනකොට ඔවුන් හිතුවෙ ඒ මැදිහත් වීම කරන්නෙ මං කියල, ඒ මං මධ්‍ය ආයතනයකට සම්බන්ධ නිසා. ඇත්තටම මං ඒ කාලය වෙනකොට එහෙම ගවේශනාත්මක මාධ්‍ය වැඩ වලට අත ගහල හිටියෙ නැහැ, ඔය අතරෙ මං හමුදා සේවයෙන් ඉවත් වෙන්න නීත්‍යානුකූලව අයදුම් කරලා එය අනුමත වෙලා, කදවුරු ලෝකයෙන් නිදහස් වෙන්න බලාගෙන හිටියෙ. මගේ හමුදා කාලය ඒ අනුව නිල වශයෙන් අවසන් වන දිනයෙදි අදාළ ජාවාරම්කාර බලධාරීන් මාව වව්නියාවෙ හමුදා පෙරමුණට යවන්න සැලසුම් කෙරුවා. ඒ වෙලාවෙ ඒ හමුදා පෙරමුණ කඩාගෙන එල්ටීටීඊ ය ඇතුළට ඇවිත් හමුදාව දරුණු ප්‍රහාරයකට මුහුණ දෙමින් හිටියෙ. මට අදාළ ම නැති රාජකාරි ඉලක්කයක් සඳහා තමයි ඔවුන් මාව එහෙම යවන්න හැදුවෙ. 

මං කිව්වා කවුරු කොහොම කිව්වත් මං එහෙ යන්නෙ නෑ කියල. එතකොට අණට අකීකරු වීමේ චෝදනාව මත මාව යුධාධිකරණයකට දැම්මා.

''මට කතාව තේරෙනවා,,,අපි බලමුකො මොකද්ද කරන්න පුළුවන් කියල...''

ලක්හඬ සභාපති නිව්ටන් ගුණරත්න බැරෑරුම් හඬකින් දවසක් කිව්වා, 

ඔහු තමන්ගෙ නිල රථයෙන් හමුදා මූලස්ථාන භූමිය ට ඇවිත් හමුදාපති ප්‍රමුඛ අදාළ බලධාරීන් මුණ ගැහෙනවා. ඔවුන් සමඟ මගේ හිරකුටිය ට එනවා. මං එක්ක සාකච්ඡා කරනවා. ඊට පස්සෙ, ඊට යාබද ආරක්ෂක අමාත්‍යංශය ට යනවා, අදාළ බලධාරීන් සමඟ කතා කරනවා, මාව නිදහස් කරගෙන කෙළින් ම ලක්හඬ ට යනවා.

''අපේ කට්ටියගෙ දත කට පූට්ටු වෙලා...මළ කෙළියක් වෙන්නෙ...''

සෙනා අර විදිහට මාව නිදහස් වෙන හැටි කියමින් අන්තිමට එහෙමත් කියනවා. ඔහු කියන හැටියට මටත් ආසා හිතෙනවා. ඒ රූප මැවෙන්න ගන්නවා. 

'නිව්ටන් ගුණරත්න? පිස්සුද සෙනා? මිනිහා මාව දැක්කම හෙමීට මාරු වෙනවා!'' මං කවදාවත් ඒ කතාව සෙනා ට කියන්නෙ නැහැ. මම සෙනා කියන දේවල් අහගෙන ඉඳලා ඒවා ඇත්ත වෙන්න ඇති කියලත් හිතාගෙන හිනා වෙනවා. එතකොට සෙනා ට තවත් හිනා. 

අපි දෙන්නම හිනා වෙනවා!

මං ''Armyආමි'' මූලික සටහන් ලියන්න පටන් ගත්තෙ ත් ඒ හිර කුටියෙ අබලන් පුටුවකට බරදීලා. සමහර රාත්‍රියක මං ඔහු ට ඇහෙන්න ඒ සටහන් කියවනවා.

 ''ඔය පොත කවදා හරි පළ කරනවද ඇත්තටම?''

''අනිවාර්‍යයෙන් ම!''

මං ඒක කළා, සෙනා ඒ පොතෙත් තැන් තැන් වල ඉන්නවා. ඒත් ඔහු ඒක දැක්කද දන්නෙ නැහැ, මොකද මාව එතැනින් වැළිකඩ අරගෙන ගියා ට පස්සෙ ඔහු මග හැරිලම ගියා, පස්සෙ කාලයක කීප දෙනෙකුගෙන් ආරංචි කරල බැලුවත් ඔහු ගැන හෝඩුවාවක් ලැබුණෙ නැහැ.

සෙනා කොහේ ඇද්ද? 

ගාලු මුවදොර අවටින් යන එන වෙලාවට දැනටත් ඒ අතීතය වර්තමානය බවට පත් වෙලා මගෙ හිත රිදුම් දෙන්න ගන්නවා!

අළුතින් ඉදිවන මේ මහා කොක්‍රීට් වනාන්තරය යට මගෙ හිර කුටිය තවම තියෙනවා, අපි දෙන්නගෙ කතා අහ අහ හරි මැද්දෙන් ඉඳගෙන දෙන්නගෙම කටවල් දිහා බලාගෙන ඉන්න පූසත් තවම ඉන්නවා!

CHAPA

Jan 10. 2019